Ik betrapte mezelf laatst op een oude gewoonte: ik praatte een complimentje naar beneden.
Het gebeurde toen ik bij de opdrachtgever het compliment kreeg dat ik het zo goed had gedaan toen mijn directe collega een weekje vrij was.
Unaniem vonden ze dat ik zijn taken goed had overgenomen.
Mijn reflex was om meteen in de verdediging te schieten. Dat er heus ook een hoop was blijven liggen en dat ik zelf vooral het gevoel had dat ik niet heel veel had bereikt.
Dit reflex herkende ik maar al te goed. Ik vroeg me af waarom ik geen ‘Dankjewel!’ had gezegd. Of zelfs: ‘Inderdaad, het ging lekker deze week!’.
En ik ben niet de enige die moeite heeft met het incasseren van complimentjes.
Om me heen merk ik het ook vaak. Dan geef ik iemand een compliment over bijvoorbeeld een presentatie en dan is de reactie: ‘Vond je? Nou, ik had die inleiding wel beter willen doen hoor’.
Of: ‘Ik vond jouw presentatie veel interessanter!’.
Waarom reageren we toch zo? Waarom meteen dat bagatelliseren en onszelf kleiner maken dan nodig is?
Ongetwijfeld speelt onzekerheid een rol. Tenminste, bij mezelf heeft het vaak wel met een soort twijfel te maken.
Zeker als ik in een groep een compliment krijg, word ik daar ongemakkelijk van.
Het is net zoals dat moment dat er voor je gezongen wordt op je verjaardag. Welke houding neem je aan? Zing je mee? Wat zeg je daarna? Ingewikkeld allemaal.
En ook sociale conventies hebben invloed. Je wilt niet arrogant overkomen, dan liever bescheiden. Dus hop, snel wegwuiven dat compliment.
Hier komt vast ook het reflex vandaan om meteen een compliment terug te kaatsen. Dan gaat de aandacht de andere kant op.
Hoef jij je geen zorgen meer te maken over bescheidenheid of sociaal ongemak.
Uiteindelijk zorgen al deze reflexen niet voor een goede verstandhouding met complimentjes.
Ik realiseerde me: het probleem van het klein maken, afwijzen of terugkaatsen van een compliment is dat je er zelf ook niet meer in gelooft.
Zeker als onzekerheid een rol speelt, is dat niet handig. Want je gunt jezelf dan niet de kans om zekerder te worden over jezelf.
De grote vraag is dan ook: hoe doe je het dan wel?
Hieronder deel ik 3 tips die mij geholpen hebben een complimentje wél aan te nemen.
Probeer al die reflexen die een compliment veroorzaakt eens buiten de deur te houden en focus je op het compliment zelf.
Wat wordt er gezegd? Waar krijg je precies een complimentje over? Wat betekent dat?
Luister goed naar de inhoud van het compliment en reageer alleen daar op.
Bedank degene die jou het compliment geeft en zet een punt achter je dankwoord.
Dus geen komma met daarna toch weer een nuance – scherp blijven, we willen dat complimentje incasseren!
Reflecteer kort op de inhoud van het compliment. Waar gaat het over? En wat doet dat met jou?
Doe dit allereerst voor jezelf. Dit helpt je om vat te krijgen op de impact die het compliment op jou heeft. Vervolgens kun je ervoor kiezen om te reageren vanuit je reflectie.
Dit betekent: niet bagatelliseren en jezelf klein maken, maar feedback geven over hoe je het compliment beschouwt.
Denk maar eens aan de situatie waarin jij degene bent die een compliment geeft: niks leuker dan te horen wat dit met de ander doet, toch?
Door deze 3 tips heb ik gemerkt dat complimenten een stuk beter blijven hangen. Ik maak ze niet meer gelijk onschadelijk, maar neem ze heel bewust in me op.
Steeds vaker hoor ik echt het compliment, in plaats van het geluid van mezelf terwijl ik aan mijn eigen stoelpoten zaag. En dat zit wel zo lekker!